[bs_well size=”sm”]List ten, umiłowani, jest już drugim listem, który do was piszę, a w nich chcę przez przypominanie utrzymać w czujności prawe umysły wasze, abyście pamiętali na słowa, jakie poprzednio wypowiedzieli święci prorocy, i na przykazanie Pana i Zbawiciela, podane przez apostołów waszych. Wiedzcie przede wszystkim to, że w dniach ostatecznych przyjdą szydercy z drwinami, którzy będą postępować według swych własnych pożądliwości i mówić: Gdzież jest przyobiecane przyjście jego? Odkąd bowiem zasnęli ojcowie, wszystko tak trwa, jak było od początku stworzenia. Obstając przy tym, przeoczają, że od dawna były niebiosa i była ziemia, która z wody i przez wodę powstała mocą Słowa Bożego przez co świat ówczesny, zalany wodą, zginął. Ale teraźniejsze niebo i ziemia mocą tego samego Słowa zachowane są dla ognia i utrzymane na dzień sądu i zagłady bezbożnych ludzi. Niech to jedno, umiłowani, nie uchodzi uwagi waszej, że u Pana jeden dzień jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień. Pan nie zwleka z dotrzymaniem obietnicy, chociaż niektórzy uważają, że zwleka, lecz okazuje cierpliwość względem was, bo nie chce, aby ktokolwiek zginął, lecz chce, aby wszyscy przyszli do upamiętania. A dzień Pański nadejdzie jak złodziej; wtedy niebiosa z trzaskiem przeminą, a żywioły rozpalone stopnieją, ziemia i dzieła ludzkie na niej spłoną.  Skoro to wszystko ma ulec zagładzie, jakimiż powinniście być wy w świętym postępowaniu i w pobożności, jeżeli oczekujecie i pragniecie gorąco nastania dnia Bożego, z powodu którego niebiosa w ogniu stopnieją i rozpalone żywioły rozpłyną się? Ale my oczekujemy, według obietnicy nowych niebios i nowej ziemi, w których mieszka sprawiedliwość.  Przeto, umiłowani, oczekując tego starajcie się, abyście znalezieni zostali przed nim bez skazy i bez nagany, w pokoju.  A cierpliwość Pana naszego uważajcie za ratunek, jak i umiłowany brat nasz, Paweł, w mądrości, która mu jest dana, pisał do was; tak też mówi we wszystkich listach, gdzie o tym się wypowiada; są w nich pewne rzeczy niezrozumiałe, które, podobnie jak i inne pisma, ludzie niewykształceni i niezbyt umocnieni przekręcają ku swej własnej zgubie. Wy tedy, umiłowani, wiedząc o tym wcześniej, miejcie się na baczności, abyście, zwiedzeni przez błędy ludzi nieprawych, nie dali się wyprzeć z mocnego swego stanowiska. Wzrastajcie raczej w łasce i w poznaniu Pana naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Jemu niech będzie chwała teraz i po wieczne czasy. (2 Ptr 3,1-10)[/bs_well]

Jeśli rzeczywiście u Pana jeden dzień jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień – czego nie można wykluczyć to przenosimy się do historii o Noem, którego Bóg uprzedził na tydzień przez potopem. Camping sugeruje, że w dniu w którym padła ta zapowiedź, zaczęło się podwójne odliczanie, 7 dni ludzkich – potop, 7 tysięcy lat – koniec świata. Potop rzeczywiście nastąpił. Czy nastąpi za kilka miesięcy koniec świata? Wniosek jest nie do utrzymania. Pierwszym powodem, dla którego nie można uznać, że tego dnia Bóg zaczął odliczać 7 tysięcy lat do końca świata jest to, że przemowa Boga była skierowana do Noego w formie zwykłej zapowiedzi, nie nosi ona najmniejszych znamion mowy symbolicznej, proroctwa, ostrzeżenia wymierzonego w przyszłość. Doszukiwanie się w tych słowach ukrytych znaczeń – symboli, szyfrów – jest chciejstwem, a nie sumiennym czytaniem Pisma. Czytajmy w Piśmie to co w nim jest, nie to czego w nim nie ma.

Drugi powód: Camping swoją wyrocznię oparł na 2 Ptr 2, 1-8. W tych wersetach rzeczywiście zawarty jest opis dni ostatecznych, przed paruzją. Jest rzeczywiście wzmianka o katastrofie związanej z potopem z dni Noego. Ale czytając wnikliwie wersy z 2 listu Piotra można zauważyć, że ta wzmianka pada niemal mimochodem i pojawia się tylko w odniesieniu do wód, z których wyłonił się świat podczas Stworzenia. Nie stanowi ona wstępu do powiedzenia, że tysiąc dni jest jak jeden dzień. Między wzmianką o potopie i „dniu, który jest jak tysiac lat” jest ale, które wprowadza nowe zdanie, nową myśl.
Kontekstem dla tych wzmianek jest apologia paruzji – Piotr dąży do tego by powiedzieć: nie przejmujcie się, że wszystko (niebo i ziemia) trwa jak trwało od początku, to nic że szydercy drwią z tego, że Bóg zwleka. I teraz dopiero można właściwie zrozumieć dlaczego pojawia się wzmianka o potopie. Szydercy drwią, że wszystko trwa jak trwało, ale przeoczyli, że trwa tak na prawdę tło (niebo i ziemia), ale ludzie raz już zostali ukarani – szydercy to właśnie przeoczyli. Tylko dlatego Piotr przywołał potop, by odeprzeć drwiny szyderców.
My z kolei mamy nie dać sobie wmówić, że Bóg zwleka – w tej chwili możemy zrozumieć właściwy sens pojawienia się wzmianki o jednym dniu jak tysiąc lat – Bóg inaczej liczy nam czas. To co dla nas wydaje się długim czasem u Niego może być dniem. Widzimy zatem, że te dwie wzmianki nie odnoszą się do siebie nawzajem, nie można ich łączyć i budować na nich wyroczni. Pierwsza pojawia się w odniesieniu do szyderców, a druga w odniesieniu do naszego poczucia czasu i wrażenia, że „czas powinien już nadejść, przecież takie zło mamy na świecie”.

Pan Jezus w Ewangelii Mateusza 24,24 ostrzega, że pod koniec czasów przyjdą fałszywi prorocy, którzy będą mącić, aby zwieźć tylu ilu się da. Paweł w 2 Tes 2, 2 pisze: „prosimy was bracia, abyście nie tak szybko dali się zbałamucić i nastraszyć, czy to przez jakieś wyrocznie, czy przez mowę, czy przez list, rzekomo przez nas pisany, jakoby już nastał dzień Pański„. To ostrzeżenie nie traci na aktualności.

Piotr w swoim drugim liście 3, 16 tak pisze, że listy Pawła: „oraz inne pisma ludzie niewykształceni i niezbyt umocnieni przekręcają ku własnej zgubie„. Pamiętajmy, że dzień Pański ma nadajść jak złodziej w nocy, czyli niespodziewanie, to przeciwieństwo spodziewania się – dziwne, że do ludzi te prosta słowa nie docierają. Skoro ani aniołowie, ANI SAM PAN JEZUS, nie zna tego dnia, to skąd Camping chciałby to wiedzieć. Wystawia się na pośmiewisko i mam nadzieję, że wraz z tym, który go do tego zwodzi zamilknie. Choć Camping raz już próbował przewidzieć koniec świata, nie wyszło, teraz próbuje drugi raz…