"Niema rady, musimy sami zabrać się do assyrjologji."

Wykład ten miał miejsce dnia 13 stycznia 1902 r. w berlińskiej Akademji Śpiewaczej w obecności cesarza i cesarzowej Niemiec, a dnia l lutego został powtórzony na zamku cesarskim w Berlinie. Drukowany dotąd w liczbie 60,000 egzemplarzy, wywołał olbrzymią dyskusję i osobną literaturę broszurową, głośną pod nazwą „Babel u. Bibel-Litteratur.” Teologowie niemieccy wystąpili przeciwko Fryderykowi Delitschowi z całym arsenałem swojej staroświeckiej broni. Delitsch wytrącał im tę broń z ręki, oni zaś przez swoich najlepszych przedstawicieli orzekli ostatecznie: „Niema rady, musimy sami zabrać się do assyrjologji.”
Walka wrzała z szczególną zaciętością około twierdzenia Delitscha na temat imienia Jahwy, odczytanego na tabliczkach pochodzących z trzeciego tysiącolecia przed Chr., albowiem mimo całej dyskrecji, z jaką autor rzecz traktował, teologja czuła, iż cała nauka o objawieniu się Jahwy Mojżeszowi została śmiertelnie zagrożona, Młodsi assyrjologowie, jak Zimmern i Winckler, przyłączyli się do twierdzenia Delitscha. Rozprawa niniejsza posiada znaczenie wprost historyczne. Polskie jej wydanie ukazuje się z upoważnienia autora, od którego też otrzymaliśmy klisze wizerunków. W przekładzie niniejszym opuściliśmy jedynie kilkanaście wierszy końcowych, zawierających zwrot osobisty do cesarza Wilhelma II, wywołany niezawodnie wymaganiami etykiety, oraz „Uwagi” jako rzecz zbyt specjalną, mogącą interesować wyłącznie assyrjologów i mającą charakter polemiczny.
Wydawnictwo Myśli Niepodległej. 

*pisownia oryginalna

Babilon i Bibja, wykład Fryderyka Delitscha z ilustracjami, 1907.

do przeczytania wykładu potrzebny program: http://www.djvuviewer.com/

  • Anonymous

    Jetro, właśc. Reuel (Reuel, hebr. רְעוּאֵל – Bóg jest pasterzem, Jetro, hebr. יִתְרוֹ – tytuł grzecznościowy) – postać biblijna, kapłan madianicki i ojciec siedmiu córek. Jedna z nich, Sefora, była żoną Mojżesza.

    Jetro pojawia się w biblijnej Księdze Wyjścia. Mojżesz ochronił jego córki przed pasterzami. W dowód wdzięczności kapłan przygarnął Mojżesza i dał mu za żonę jedną z nich, Seforę.

    „A kapłan Madianitów miał siedem córek. Przyszły one, naczerpały wody i napełniły koryta, aby napoić owce swego ojca.

    Ale nadeszli pasterze i odpędzili je. Mojżesz wtedy powstał,
    wziął je w obronę i napoił ich owce.

    A gdy wróciły do Reuela, ojca swego, zapytał je:
    «Dlaczego wracacie dziś tak wcześnie?»
    Odpowiedziały: «Egipcjanin obronił nas przed pasterzami
    i naczerpał też wody dla nas i napoił nasze owce».

    Rzekł wówczas do córek: «A gdzie on jest,
    i czemu pozostawiłyście tego człowieka?
    Zawołajcie go, aby pożywił się chlebem».

    Mojżesz zgodził się zamieszkać u tego człowieka, a ten dał mu Seforę, córkę swą, za żonę. (Wj 2,16-21[1])

    Do Jetry należały stada, które pasł Mojżesz (przez ponad 20 lat), kiedy dostrzegł Krzew gorejący i otrzymał polecenie, że ma udać się do faraona
    i wyprowadzić Izraela z Egiptu (Wj 3,1[1]).

    Po wyjściu z Egiptu, Jetro wraz z Seforą i synami Mojżesza dołączył do obozu Izraelitów w Refidim, gdzie dokonał ofiary całopalnej.
    Następnie Jetro, teść Mojżesza, złożył Bogu całopalenia i ofiary biesiadne.

    Aaron i wszyscy starsi z Izraela przyszli i brali udział z teściem Mojżesza w uczcie przed Bogiem. (Wj 18,12[1])

    Doradzał także Mojżeszowi, aby ustanowił przełożonych nad Izraelem, a sam zajął się jedynie najważniejszymi sprawami (Wj 18,17-23[1]).

    Po ustaleniu przywódców Kapłan Jetro opuścił Mojżesza i udał się z powrotem do Madianu (Wj 18,24[1]).”

    http://pl.wikipedia.org/wiki/Jetro

    Danielu, jak myślisz, kim był Jetro? Czy możliwe jest że Jetro wierzył w Jahweh, i że to on przekazał Mojżeszowi naukę o Jahweh – Bogu o którym Izraelici dawno zapomnieli?

    Czy według nowej chronologii Assyryjskiej tabliczki z imieniem Jahwy to nadal trzecie tysiąclecie przed Chrystusem?
    Kod Hammurabiego datowany był kiedyś na rok 2100 przed Chrystusem, obecnie na 1772.

    Poniżej zamieszczam kilka ciekawych artykułów z tamtej ery na temat imienia Jahweh, jeszcze więcej na stronie pod linkiem.

  • Anonymous

    „THE INFLUENCE OF ARABIA

    Far more readily assimilated, we may well believe, was the influence of the kindred Semitic culture of Arabia.
    Here, as the fifteenth-century Minaean inscriptions [For the date of the Minaean inscriptions see p.80.] show, the Divine Name JAH

    [JAH is the basic element in Jahweh, that is the Biblical JHWH,
    transliterated in the English Bible as ‚Jehovah’.]

    had survived from the most primitive times.
    What may have been the original meaning or root of this mysterious name is still in doubt.

    It is found (as Ya or Yau) on Babylonian tablets of 2000 BC
    and later, always as a Semitic Deity.
    It is found in name-compounds among the Ras Shamra tablets.

    It appears again in the Minaean records as the God of Heaven,
    whose second name is Love (Wadd),
    and Who has His shining Hosts (Sabaoth).

    It may well be that here in Midian Moses learnt to call upon the ‚Name of the LORD’
    [In our Bibles the word LORD(printed in capitals) always represents the Hebrew JHWH, the Divine Name which the Jews were not allowed to pronounce.].

    But, as Rogers remarks [R. W. Rogers, Religion of Babylonia and Assyria (1908).],
    ‚the question is not where the Name came from, but what Moses put into it.
    For into that vessel a long line of Prophets from Moses onwards poured such a flood of attributes as never a priest in all Western Asia, from Babylon to the Sea, ever dreamed of in his highest moments of spiritual insight.’

    Further interesting points arise in the Minaean inscriptions.
    God is known as EL, and the several gods of the Minaean pantheon as ELOHIM, both of which forms appear in the Biblical name for God.

    The priestess of Wadd is called a Levite (lawiat);
    and there are further verbal identities in the words for the sacrificial cart (mekonah),
    the cauldron (mabsal),
    a feast (haj),
    the tithe (ma’ser),
    the congregation (kahal),
    the sin-offering (hattath), and so on.

    In fact ‚the Minaean inscriptions exhibit an extensive correspondence to the Hebrew ritual,

    and the vista is open for still more „light on the Bible” when Arabia comes at last to be scientifically explored’.
    [J. A. Montgomery, Arabia and the Bible (1934).]

    A small detail of Minaean orthography may also be mentioned:
    the letter H is frequently used to indicate a vowel-sound.
    For instance Abram would be written either ABRM or ABRHM (Abram or Abraham).

    http://www.katapi.org.uk/BAndS/master.html?http://www.katapi.org.uk/BAndS/ChVII.htm

    Czy wiesz Danielu że Mineańczycy to Nazarejczycy?
    Pisał o tym Św. Hieronim w liście do Św. Augustyna ?

    Pozdrawiam

    George

  • George, jakiś czas temu napisałem krótko o teoriach pochodzenia Jahwizmu: http://acalyludpowieamen.blogspot.com/2008/05/pochodzenie-jahwizmu.html
    Tam piszę, że jak najbardziej teza o Jetrze jest do utrzymania.

    Może zaciekawi Cię, że w nowopowstającym periodyku teologicznym, który ukaże się we wrześniu znajdzie się mój tekst, w którym właśnie na te tematy piszę. Wzmianek o kulcie JHWH jest więcej i pojawiają się w różnych okresach i kulturach. Okres drugiego tysiąclecia p.n.e. jest okresem, w którym to imię zaczęło się pojawiać.

    Generalnie jest to na prawdę intrygujące i ostatnio sporo czasu poświęcam na eksplorację tych i podobnych zagadnień.

    ps. o mineanańczykach i nazyrejczykach czytałem.

    Pozdrawiam.